کربلای من

2017/07/090 comments10096 views

نام و نام خانوادگی:

م. زارع

نام ری را که می شنوم کلمات بسیاری به ذهنم میرسد.
مهم ترین آنها البته نام شماست اما... اما چیز دیگری هم به یادم می آید . گندم ری ، طمع عمر بن سعد ، کربلا ، پیکر غرق در خون ارباب...
به یادم می آید نامردی به طمع گندم ری و سلطانی ری اولین تیر را به سوی سپاه عشق رها کرد و هشدار ارباب را به تمسخر نشست آنگاه که فرمود تو از گندم ری نخواهی خورد و پاسخ گفت مرا جو آن بس است...
به چه خیال خامی بود... ری برتر از آن است که پلید بن پلیدی چون عمر سعد لیاقت شاهی آن را بیابد. شاه این شهر تویی ای کریم بن کریم !
چون اویی که در عداوت با حسین (ع) از هیچ نامردی فروگذار نکرد باید هم تا به ابد نامش قرین با لعن باشد و جایگاهش دوزخ که لعنت خدا بر او باد
و چون تویی که در ولایت پذیری علی و اولادش از هیچ تلاشی فروگذار نبودی باید هم مزین به تاج " انت ولینا حقا " باشی و ثواب زیارتت چون ثواب زیارت اربابم حسین (ع). ..
یا سیدالکریم یا کریم بن کریم یا حضرت عبدالعظیم ای آقای من
برای منی که از کودکی دلباخته ارباب بودم حرم تو بهشت است ، منی که دائم در آرزوی زیارت کربلا در خود می سوختم. و منی که سالهای سال به خاطر کدورت از یک رفتار نسنجیده شخصی در حرمت ،دلگیرانه ترک این بارگه کرده بودم و به یاد آن روز ، از روزهای زیبای حرمت خودم را و قلبم را محروم کرده بودم ، بازگشت به اینجا برای درس خواندن همان بازگشت به بهشت بعد از سالها دوری بود. برای منی که طعم زیارت شش گوشه را چشیده بودم و حالا محروم بودم از زیارت ، هوای حرمت هوای کربلا بود و من چه ساده بودم که در گوشه و کنار این شهر در جایی غیر از بارگاه شاهانه تو پی آرامش می گشتم... تو کربلای همیشه در دسترس منی !
آرام جانم مرا به سوی خود خواندی در اوج تنهایی و بی تکیه گاهی . همسایه ات شدم و هر هفته زائرت و وای که این سه سال چه سه سال شیرینی بود. هنوز باور ندارم که سه سال دستانم را در شبکه های ضریحت حلقه کردم و با نم اشکی صبحم را به اسمت طلوع کردم و پشت صندلی دانشگاه با شوق نشستم و آموختم . و هر لحظه آکنده بودم از شوق نزدیکی به تو و نفس کشیدن در هوای تو....
به راستی که کریمی آقا جان . آقایی را در حق من تمام کردی و بعد از چهارسال سخت فراق راهی کربلایم کردی و خون تازه به رگهایم روانه کردی . هرچه در آرزویش بودم هرچه که قلبم تمنا میکرد به عنایت تو و همسایه داری بی نظیرت برایم محقق شد. حالا دیگر از آن دختر گوشه گیر و بی انگیزه و نا آرام اثری نیست من در خودم انسان دیگری یافته ام انسانی با روحیه، آرام و شاداب . من دوبار متولد شدم یک بار در گوشه بیمارستان و یک بار در کنج حرمت همان روزی که بی قرار برایت باریدم و درد دل گفتم و مرهم طلبیدم و دارالشفا بود گویی کنج ضریحت ...
گفته اند حرف دلم را با شما بگویم حال آنکه هر روز می گویم و هر روز می شنوی .... اما این را باید بلند بگویم تا جز شما همه بشنوند:
آقای خوبم دوستت دارم "خوش به حال دل من مثل تو دارد آقا".
خدا را شکر که مرا گدای تو کرده ، ای شاه!
ای ولی خدا و ای که حرمت قبله تهران و نگین ری است حرف دلم این است مرا از درگهت نران ... روا نیست عاشق کنی و به درد فراق مبتلایم سازی. خدا عشقت را از من نگیرد به حق حسین (ع)...
وای از این بارگهت ، حال و هوایی دارد شب جمعه حرمت بَه چه صفایی دارد